Inloggen
Abonneren
Contact
Gegroeid
‘Dit heb ik nog voor jullie!’ Lisa tovert aan het einde van het adviesgesprek twee brieven uit haar tas. Bij de eerste regel krijg ik al een brok in mijn keel. In mijn ooghoek zie ik mijn duo ook al slikken. ‘Ik meen het echt. Jullie hebben me laten groeien. Ik ben heel blij dat jullie mijn juffen zijn.’
Het zijn intense dagen geweest met groep 8. Dat klinkt heftiger dan het is, maar de periode rondom de adviezen en de bijbehorende gesprekken is als een rollercoaster aan emoties. Bij mij, maar vooral bij de kinderen. De lontjes zijn net wat korter, de communicatie onderling verloopt wat minder soepel en de spanning stijgt met de minuut. Die ene vraag houdt ze de hele dag bezig: ‘Wat voor advies ga ik krijgen?’ Hoewel het door de voorlopige adviezen in groep 7 geen al te grote verrassingen meer zouden moeten zijn.
Het doet me wel wat hoor, die onrust. Ik hoor het van veel leerkrachten. Voelen die kinderen soms de druk vanuit scholen (niet vanuit mij hoor) en ouders (minimaal havo graag)? Wordt de druk van de toetsgekte die onze maatschappij kent hen nu al te veel? Scholen die alsmaar roepen in de eerste plaats oog te hebben voor het kind, maar als puntje bij paaltje komt de toetsresultaten toch belangrijker vinden, hekel ik. Scholen die op hun website zetten (of nog erger: op hun raam plakken) dat driekwart van hun leerlingen minimaal havoadvies krijgt trouwens ook. Ik sprak een leerkracht wiens directeur vlak voor de eindcito tegen haar leerlingen riep: ‘Minimaal 540 hè!’ Wat voor signaal geef je dan af? Want wat nou als je niet presteert in de lijn der verwachtingen? Ben je dan niet goed genoeg meer? En als je niet oppast, word je ook als leerkracht afgerekend vanwege de ietwat tegenvallende resultaten. Been there done that. Maar hee, maakt dat van jou meteen een mindere leerkracht? Tuurlijk niet. Goede leerkrachten kijken juist verder dan alleen maar scores.
Of ze nu een kaderadvies krijgen of naar het vwo gaan, ik ben ongelooflijk trots op al mijn lieve leerlingen. Op hun onmeetbare kwaliteiten, de groei die ze hebben gemaakt. In een half jaar tijd zijn ze volwaardige (enigszins puberende) achtstegroepers geworden. We hebben heel veel gelezen, kennis opgedaan, we hebben gelachen, gehuild van verdriet en gehuild van het lachen. We hebben hoge, maar reële verwachtingen gesteld, er alles uitgehaald wat erin zat. In deze groep is er op alle fronten kneiterhard gewerkt en hebben we regelmatig besproken dat iedereen goed is zoals die is. Je bent niet meer of beter als je naar de havo gaat. Op alleen maar dokters en advocaten kan de maatschappij namelijk niet draaien, ook die praktijkmensen zijn goud waard.
‘Het advies dat wij jullie geven, is een startpunt en van daaruit begint de reis in het vervolgonderwijs. De een vliegt rechtstreeks naar zijn bestemming, de ander neemt de toeristische route. Wij zijn dan ook hartstikke benieuwd waar die reis uiteindelijk zal eindigen.’
Met die insteek en aan de hand van het onderwijskundig rapport voeren we dan ook de adviesgesprekken. Er heerst trots, blijdschap en er is ontlading. Ook bij het aanmelden bij de middelbare school. En om dit feestelijke moment extra te vieren, zetten we de ouders ietwat voor het blok en mogen de kinderen van ons kiezen wat ze die avond thuis willen eten.
Lisa is met haar ouders en broertjes naar een fastfoodrestaurant geweest. De volgende dag overhandigt ze mij een bonnetje en vraagt met een grote grijns of ik haar moeder een tikkie wil sturen. Ik moet keihard lachen. Zo zie je maar, als je als leerkracht meer naar het kind kijkt in plaats van naar de scores, groeit het kind niet alleen, maar bloeit het ook nog eens op.
