Inloggen
Abonneren
Contact
Uitdaging
‘Weet je al wat je volgend jaar gaat doen, juf? Ik hoop zo dat mijn andere dochter ook bij jou in de klas komt!’ Een moeder van school houdt me op de vroege zaterdagochtend staande tussen de shampoo en de douchegel. Zolang de directie nog wat formatiepuntjes op de ‘i’ zet, mag ik nog niet uit de school klappen. We kletsen nog even over koetjes en kalfjes en dan vervolgen we ieder onze shopexpeditie in de plaatselijke drogisterij.
Terwijl ik de zonnebrandcrème inspecteer, denk ik terug aan de mail waarin ons werd gevraagd een voorkeur voor werkdagen, fte’s en een bepaalde groep op te geven. Of je ambities had voor een studie, een ontwikkelgroep of de mobiliteit in wilde gaan. Pfff… al die vragen. Doordat ik niet zo goed weet wat ik nu wil, creëren de vragen rondom de formatie de laatste jaren enige onrust bij mij. Wat ik wél weet, is dat onderwijs het mooiste vak van de wereld is, maar ook complex en soms ook k*t. Na meer dan tien jaar voor de klas geniet ik gelukkig nog steeds volop van die verwondering bij kinderen die tot wijsheid leidt. Van al die vallende kwartjes, van leerlingen lezers maken. Maar wat ik ook weet, is dat als ik geen uitdaging krijg, ik het gevoel heb dat ik stik. Ik ben gelukkig niet de enige; meerdere leerkrachten hebben behoefte aan ontwikkeling, uitdaging en vrijheid. Om een nog betere leerkracht te worden en te blijven.
Het blijft dus kriebelen om iets anders te doen, zowel binnen als buiten het onderwijs. Van groep 8 weer terug naar groep 3? Naar groep 6 vanwege het lezen om te leren? Of ben ik soms harder nodig op een andere school? Moet ik me misschien volledig storten op schrijven (hallo kinderboek)? Nog meer collega’s inspireren als het gaat om goed leesonderwijs? Eindelijk die Wie Niet Leest Is Gek-podcast maken? Een sabbatical nemen en om de wereld reizen? Mijn hoofd loopt over van ideeën en wensen die ik samen met kritische noten en twijfels op papier zet en bespreek met mijn schoolleider. Ze snapt me volledig en denkt graag met me mee als het gaat om het vinden van die nieuwe uitdaging. Het is passen en meten, schuiven en strepen. Maar uiteindelijk vinden we een combinatie waar school en ik blij van worden.
Als er een deur sluit, opent zich ergens anders een venster, zo luidt een Chinees gezegde. Vooralsnog zet ik al mijn ramen en deuren op een kier, zodat ik nog alle kanten op kan en letterlijk meer lucht en ruimte voel om naast het lesgeven die andere uitdagingen aan te gaan.
Als ik mijn boodschappen heb afgerekend, zwaai ik nog even naar de moeder van school en loop ik met een tevreden glimlach terug naar huis.
Een entertainmentbedrijf weiger ik nog altijd te zijn, ik boycot infantiele studiedagen en TikTokkende leerkrachten en voor goed leesonderwijs blijf ik op de barricaden staan. Hoewel ik nog veel meer kan en wil vertellen over onder andere thematisch onderwijs, een goede/gouden samenwerking met je duo en het begeleiden van stagiairs, heb ik zojuist mijn allerlaatste column voor JSW geschreven.
In goed overleg heb ik besloten mijn verhalen op een andere wijze te delen, juist om ruimte te maken voor die nieuwe uitdagingen. Ik wil de redactie van JSW dan ook bedanken voor dit mooie podium en jullie voor het lezen van mijn columns en de enthousiaste en hartverwarmende reacties.
Dit was de (voorlopig) laatste column van Naomi Smits voor JSW. Je vindt al haar columns terug op www.jsw.nl/opinie. Naomi, bedankt!
