Een nieuw pad
‘Wat voor een coyotehond zou ik zijn als ik niet de wereld in trok om te rennen? Wat voor Ogen zou ik zijn als ik niet de wereld in trok om te zien? ... Leven is op pad gaan. En dus gingen we op pad.’
Ik sloeg het boek De ogen en het onmogelijke dicht. In de laatste zinnen van dit prachtige kinderboek schuilt een les. Het verhaal van de coyotehond Johannes, ook wel ‘De Ogen’ genoemd, omdat hij alles ziet en in de gaten houdt in het park, zijn thuis. Tranen vloeiden over mijn wangen. De woorden raakten me, alsof ze een spiegel zouden worden van mijn eigen ervaring.
Het gaf me ook de bevestiging die ik nodig had voor mijn o zo moeilijke keuze: na zestien jaar De Vuurvogel in Helmond verlaten voor een bijzondere kans met nieuwe ervaringen: het opzetten van een Taalschool voor nieuwkomers. Deze eerste column voelt voor mij daarom als een stukje afsluiting én een nieuw begin.
Soms lees je iets wat precies omschrijft wat je voelt; het verwoordt iets wat je nog niet in woorden had kunnen vatten, alsof er iemand tegen je spreekt…
‘Al die tijd dacht je dat je in het park moest blijven, maar toen ging je weg. En nu ben je hier, en straks zijn we ergens anders.’ Bertrand, Johannes’ beste vriend zegt dit tegen Johannes in het boek.
Ik dacht aan alles waar ik van hield op de plek die ik zou gaan achtergelaten, het veilige bekende. Ik ging het loslaten en naar ergens anders. Wat voor leraar zou ik zijn als ik niet de wereld in trok om te blijven groeien, om nieuwe uitdagingen aan te gaan?
Leven is op pad gaan. En dus gaan we op pad. Op weg met een nieuwe groep kinderen die, meer dan ooit, het beste onderwijs verdienen. In Nederland worden ze vaak gezien als een doelgroep die ‘onmogelijk’ lijkt. Maar juist deze kinderen, net als ieder kind in deze wereld, hebben recht op een horizon, een onderwijspad dat hen verder brengt.
We gaan samen de wereld ontdekken. In de klas, buiten de schoolmuren én in boeken. Want misschien staat er voor iedere leerling, net als voor mij, in dat éne boek wel precies beschreven hoe hij of zij zich diep van binnen voelt.
Misschien herkennen ze zich in een personage dat ook moet leren omgaan met verlies, angst, loyaliteit en loslaten. Of biedt lezen hen troost of afleiding door een wereld te ontdekken waarin alles mogelijk is en waar hoop op elke pagina te vinden is. Verhalen die laten lachen en nieuwe dromen laten ontstaan. Verhalen waar ze met hun eigen ogen de wereld (opnieuw) zien en ontmoeten.
Daisy Mertens startte in oktober 2024 een Taalschool voor nieuwkomers. In 2016 was ze Leraar van het Jaar en in 2019 finalist voor de Global Teacher Prize. Daarnaast is ze lid van de Onderwijsraad en van de Nederlandse Unesco Commissie.