Inloggen
Abonneren
Contact
Grenzen aan de zorg
Geen kind de wijk uit, regulier onderwijs voor ieder kind, echt passend en meer inclusief onderwijs. Ik ben er helemaal voor. Maar niet in een systeem en een samenleving die niet inclusief is.
Ik spreek met een leerkracht van groep 3. Een reguliere school in een groot dorp. Zoals er zo veel zijn. Maar het huilen staat haar nader dan het lachen. Er zit een jongen in haar klas die geen gemakkelijk leven heeft. Met zijn ouders is van alles aan de hand en zijn gedrag zorgt voor veel onrust. Er gaat geen minuut voorbij of hij maakt harde geluiden, zit aan andere kinderen, loopt wanneer hij het wil de klas in een uit, schreeuwt door de groep, verscheurt zijn werk. De juf heeft er meer dan haar handen vol aan.
Het zorgadviesteam – de experts rond het kind – vergaderen, overleggen en onderzoeken zich suf. Maar concrete passende ondersteuning voor de jongen en zijn leerkracht is er niet.
‘Mijn collega’s zijn lief, ondersteunen mij, nemen de jongen af en toe eens over’, zegt de leerkracht. Maar de paradox tussen die jongen alles willen bieden en daarin te kort schieten, en daarbij ook alle andere kinderen alles willen bieden en daarin te kort in dreigen te schieten, sloopt haar. De juf blijft de gaten dichtlopen, lost het iedere keer weer op, gaat door. Ze ligt er letterlijk wakker van. De tranen komen.
Nogmaals: echt passend onderwijs is fantastisch. Maar als het onderwijssysteem en het schoolsysteem niet veranderen, gaat het niet lukken. Met als gevolg dat het kind niet geholpen wordt en we leerkrachten laten vallen. En dus zitten er dan op een reguliere school grenzen aan de zorg.
