Inloggen
Abonneren
Contact
Mag ik dat zeggen?
Tijdens een analyse naar de kwaliteit van het onderwijs op een school vind ik iets van het leiderschap. In mijn ogen is er niet voldoende focus op waar het om zou moeten gaan: er wordt te veel tegelijk aangepakt. De schoolleider is ‘not amused’ dat ik dat in het verslag schrijf. Volgens de schoolleider ligt het vooral aan het bestuur: zij zijn er om ons te faciliteren, niet om aan te geven wat we moeten.
Na een aantal klassenbezoeken – op een andere school – geeft de intern begeleider in een teambijeenkomst aan dat zij een aantal lessen helemaal niet zo goed vindt als men zegt. De lessen zijn traag en de afstemming van het aanbod kan echt beter. Ze wil er alles aan doen om de leerkrachten daarbij te ondersteunen. Dat valt niet in goede aarde en ze krijgt de wind van voren. Meer loslaten? Dat kunnen deze kinderen niet aan.
Nog een voorbeeld. Leerkrachten in de teamruimte klagen dat het zo druk is. Het is veel, er moet steeds weer iets anders, we krijgen geen duidelijkheid. Aan het eind van de dag spreek ik een leerkracht alleen. Zij vindt dat het eigenlijk wel meevalt. Zeker tijdens lockdowns viel de werkdruk wel mee. ‘Maar ja,’ zegt ze, ‘ik durf het niet te zeggen.’
Het gaat er niet om wie er nu gelijk heeft; het gaat erom dat we het erover kunnen hebben. Zijn we voldoende kritisch op onszelf? Gaat het inderdaad altijd zo goed? Mag ik dat zeggen? Ik stel in ieder geval de vraag.
