Entertainmentbedrijf
‘Mijn directeur heeft me gevraagd om volgend jaar groep 8 te doen,’ appt mijn onderwijsmaatje mij. Ik vraag haar wat ze heeft geantwoord. ‘Nee, natuurlijk niet, vanwege kamp en musical en al die andere rompslomp. Ver-schrik-ke-lijk. Ik wil gewoon lesgeven,’ schrijft ze, ‘ik ben potverdikkie geen entertainmentbedrijf.’


Daar slaat ze de spijker op de kop. Ik ben juf van groep 8 en voel me inderdaad de laatste maanden van een toch al dynamisch schooljaar een soort van eventplanner, feestvoorganger, dramacoach en akela in één. Mijn onderwijsmaatje zou het trouwens uitstekend doen als leerkracht van groep 8. Toch snap ik haar bezwaren. En ze is niet de enige. Er zijn opmerkelijk veel leerkrachten die dolgraag in groep 8 les willen geven, maar compleet afhaken bij de woorden ‘musical’, ‘kamp’ en soms ook ‘afscheidsweek’.
Wie heeft toch bedacht dat achtstegroepers met toeters, bellen en een hoop bombarie (het wordt elk jaar steeds meer) de school moeten verlaten? Wie heeft er in hemelsnaam voor gezorgd dat kamp, musical en dergelijke een vast onderdeel van een schoolcurriculum geworden zijn? Is er überhaupt ooit onderzoek gedaan naar de effectiviteit van al deze activiteiten of is het ‘gewoon voor de leuk’? Als je echt streeft naar kwalitatief goed onderwijs, moet je al deze randzaken eens grondig onder de loep nemen. Want ze hebben helemaal niks met onderwijs te maken.
Een tijd terug rouleerde er op Twitter een vraag over een geschikte bestemming voor het schoolkamp. De meest exotische locaties en enthousiaste reacties van nog enthousiastere leerkrachten werden de ether in geslingerd. Gelukkig was er ook een sterk tegengeluid te horen; het past namelijk niet bij de ‘focus op de basis’. Eens. De discussie ‘Wie heeft ooit het woordje ‘school’ voor ‘kamp’ geplakt?’ is levendiger dan ooit. Ook ik heb in het verleden eens op de socials geknald dat ik mijn vraagtekens zette bij het hele vaarwelgebeuren van de achtstegroepers. Eraan toevoegend dat ik het geen taak van de leerkracht vind, plus dat het ongelooflijke werkdruk met zich meebrengt. Nou, dat heb ik geweten: de verbijsterende (soms valse) reacties vlogen me om de oren. Niet alleen van ouders, maar ook van collega-leerkrachten. Daar schrok ik toch wel van. Gelukkig was de argumentatie ronduit zwak en kon ik het niet laten hierop te reageren.
• Kamp en musical horen er nu eenmaal bij in groep 8! (‘Nee hoor! Wie zegt dat?’)
• De leerlingen vinden het leuk! (‘Nou, geloof me, lang niet allemaal.’)
• Het is goed voor de groepsbinding! (‘Beetje laat zo aan het eind van hun basisschoolcarrière.’)
• Het is traditie! (‘Als we ons aan tradities zouden houden, stond ik nu achter het aanrecht.’)
Begrijp me niet verkeerd; ik gun mijn lieve leerlingen een waardig afscheid van hun basisschoolcarrière. Ik ben absoluut dolblij dat er collega’s zijn die met liefde en plezier met die gasten op kamp gaan en bij de afscheidsmusical huilt deze juf (deels door vermoeidheid) tranen met tuiten. Maar man, man, man, man, man, wat is het einde van groep 8 toch arbeidsintensief.
‘Wat ga jij volgend jaar trouwens doen?’ appt mijn onderwijsmaatje. ‘Ik hoop groep 8,’ antwoord ik, ‘want de lesstof en de leeftijd blijf ik geweldig vinden.’ Mocht dat zou zijn, dan gaan we het compleet anders doen die laatste maanden. Want ook ik weiger een entertainmentbedrijf te zijn.
Over Naomi Smits
Na afgestudeerd te zijn in Theater,- Film- en Televisiewetenschap (BA), Kunstbeleid & Management (MA) en werkzaam te zijn geweest in de televisiewereld, is Naomi Smits de deeltijdpabo gaan doen. Naast parttime leraar en leescoördinator bovenbouw is Naomi moeder, geeft ze lezingen over onder het (lees)onderwijs en is ze werkzaam als tekstschrijver. Ook is ze auteur van de columnbundel ‘Eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen?’ en het (h)eerlijke onderwijsboek ‘Juf Naomi klapt uit de school’. Haar recente boek ‘Wie niet leest is gek’ heeft al vele mensen binnen en buiten het onderwijs succesvol aangezet tot leesbevordering.