Inloggen
Abonneren
Contact
Ik vertrek
Vorige week zegde ik mijn baan op. De afgelopen twaalf jaar ben ik werkzaam geweest op de Leonardo da Vincischool in Amsterdam en ik lieg niet als ik zeg dat ik de dagen dat ik geen zin had om hier te werken, nooit ben tegengekomen. Elke dag met plezier naar je werk gaan en van je werk komen, is een groot goed. Een fantastisch team, leuke leerlingen, betrokken ouders. En toch ga ik weg.
Begin januari schoof ik aan tafel om mee te praten over een Noodplan lerarentekort in Amsterdam. Ik fietste er met tranen in mijn ogen vandaan. Ondanks dat ik al jaren pleit voor meer investeringen in het onderwijs, en daardoor echt wel weet wat er speelt, sloeg de presentatie aldaar in als een bom. Eind 2019 kampte het Amsterdamse onderwijs met een gemiddeld lerarentekort van 11,6 procent. Dat is al verschrikkelijk nieuws, helemaal als je je beseft dat we pas aan het begin staan van het tekort.
Maar wat mij diep raakte, was het feit dat dit gemiddelde een vertekend beeld geeft. Waar scholen met een laag leerlingengewicht (leerlingen van ouders met een hoge opleiding) een gemiddeld tekort hebben van 5,4 procent, kampen scholen met een hoog leerlingengewicht (kinderen van ouders met weinig of geen opleiding) maar liefst met een gemiddeld lerarentekort van 18,7 procent, met uitschieters naar meer dan 40 procent.
Ik vind deze wetenschap onverteerbaar. Het is onbegrijpelijk dat wij, als rijk land, kansarme kinderen zwaarder straffen. Want laten we eerlijk zijn, als je van huis uit al weinig cognitieve bagage meekrijgt én je krijgt ook nog eens geen of slecht onderwijs, dan ben je nog voordat je twaalf jaar oud bent al afgeschreven. Het nu al schrikbarende percentage aan laaggeletterden in ons land van ruim 18 procent zal enkel verder stijgen, kansen op de arbeidsmarkt zullen nog verder krimpen en zo creëren we een tweedeling in onze maatschappij waarvan de gevolgen desastreus zijn.
Daarom start ik in het volgend schooljaar op een andere school, met pijn in mijn hart. Ik heb geenszins de illusie dat dit de oplossing gaat zijn. Die zal moeten komen uit Den Haag. Geen pleisters meer, maar hechtingen voor het onderwijs dat op sterven na dood is. Maar onze coalitie neemt geen maatregelen. De ouders van de leerlingen die nu het hardst getroffen worden, zijn helaas niet de ouders die als eerste in opstand komen tegen dit falende beleid. Vaak hebben zij het moeilijk genoeg met dagelijks hun hoofd boven water houden. Iets dat beleidsmaker vast ook weten, maar wat ze, nu ze verantwoordelijkheid dragen, prima vinden.
Mijn beslissing zal dus geen oplossing zijn, maar misschien overtuigt het anderen om ook op te komen voor hen die dit zelf niet makkelijk kunnen. Dat kan als leerkracht, maar ook zeker als ouder of als beleidsmaker. Accepteren we deze tweedeling in onze maatschappij, of beseffen we dat we hier allemaal last van gaan krijgen op de lange termijn?
